Hans Boessenkool

Hans heeft net met zijn vrouw de kerstboom opgetuigd als hij plots hevige buikkrampen krijgt. Hij loopt rondjes in de keuken van de pijn. Als die na twee uur nog niet wegtrekt, brengt zijn vrouw hem naar de huisartsenpost. Hans: “De ontvangst is vriendelijk, ik spreek een huisarts, ze voelt en luistert maar kan geen conclusie trekken. Ze adviseert paracetamol om de pijn te onderdrukken en zakjes met oplospoeder om de stoelgang op stoom te helpen.”

Meteen opereren
Helaas blijven de krampen aanhouden. ’s Avonds gaat Hans naar de spoedeisende hulp waar hij goed wordt ontvangen. Een onderzoek en een röntgenfoto brengen helaas geen duidelijkheid. Als de problemen blijven mag hij de volgende ochtend terugkomen en zo loopt het ook. Hans: “De volgende dag zijn de krampen weg, maar ik voel me niet goed. We gaan terug naar de spoedeisende hulp waar een heel aardige zuster me op mijn gemak stelt.” Er volgen nieuwe onderzoeken en uiteindelijk brengt een CT-scan het probleem aan het licht: een verkleving in de darmen die voor een beknelling zorgt. Hans: “ ‘We gaan meteen opereren’, zegt de dokter, en ik vind het prima als het maar wordt opgelost. Ik word eerst opgenomen op een aparte kamer, zeg mijn vrouw gedag en dan rijden ze me naar de OK. Ik ben niet bang, alles ademt professionaliteit.”

Geoliede machine
Terug uit de operatiekamer komt Hans op een zaaltje terecht en zijn eerste nacht in Bravis beleeft hij ‘soezend’. Hans: “Overal draden en kabels in mijn lichaam. Draaien in bed? Vergeet het maar! Urineafvoer door middel van een katheter, ik had vroeger al nachtmerries van de gedachte alleen.” De volgende nachten blijken een even grote uitdaging, maar Hans ontdekt ook de houvast van de dagelijkse ziekenhuisroutine: “In de ochtend komt er een geoliede machine op gang. Fascinerend hoe dat allemaal in elkaar grijpt. Eerst de check van mijn polsbandje en dan van mijn bloeddruk, temperatuur en zuurstofgehalte. Verpleegsters, dokters, medewerkers van de catering, van de pijnbestrijding, de fysiotherapeuten, iedereen stelt zich voor en allemaal zijn ze goed en vriendelijk. Verbazingwekkend hoeveel mensen hun best doen om je verblijf en je herstel zo goed en comfortabel mogelijk te laten verlopen.”

Humor
Hoewel de operatie goed is verlopen, knapt Hans niet lekker op. Hij voelt zich slap en valt af. De dokter die beslist dat hij extra voeding nodig heeft met behulp van een infuus in de bovenarm, doet een goede zet. Hans: “Ik moet daarvoor even naar een andere afdeling, maar het wegbrengen, inbrengen en ophalen verloopt vlekkeloos. Wat een goede organisatie en ik knap er enorm van op.” Hans vindt ook steun bij een kamergenoot, met wie hij na een aantal dagen af en toe op pad gaat door de gangen. Hans: “Een verpleger noemt ons de twee oude knakkers op het balkon van de Muppet show. Daar kan ik wel om lachen, er zijn trouwens heel veel momenten die getuigen van een goed gevoel voor humor bij het verplegend personeel.”

Weer thuis
Op eerste kerstdag komt het verlossende bericht dat Hans naar huis mag. Hans: “Bij het afscheid van mijn kamergenoot beloven we elkaar om contact te houden en dat hebben we gedaan. Het is fijn om weer thuis te zijn en hoewel ik nu, een paar maanden later, nog niet op mijn oude gewicht ben, verloopt mijn herstel voorspoedig. Als dank voor de goede zorgen van Bravis heb ik een donatie gedaan aan de ‘vrienden van het ziekenhuis’ en ik heb al mijn goede ervaringen inclusief een dankwoord op papier gezet. Ik hoop de medewerkers van Bravis niet meer onder dit soort omstandigheden te zien, maar ik waardeer hen enorm!”